Papertuum

Anna Werner pisze: „papier jest wszędzie. Marzę o tym, żeby nadać mu wyższą rangę. W większości nawet nie zdajemy sobie sprawy, jak mało szacunku okazujemy Naturze, mnąc kartkę i wrzucając do pojemnika”.

To stara, przedwojenna szkoła Dziadka ją tego nauczyła. Wszystko może się przydać. Zamiast mnożyć niepotrzebne rzeczy, martwić się, że czegoś brakuje, trzeba rozejrzeć się wokół i spróbować zrobić coś z niczego.

Dziadek umiał zrobić coś. Był w Gorlicach projektantem. Robił meble, budował przyczepy kempingowe. Babci zbudował basen – kryty, ogrzewany bateriami słonecznymi. To było 25 lat temu.

– Łaziłam za nim jak cień. Uczył, jak to się wszystko robi. Był wizjonerem. Kiedy pierwszy raz zobaczył wrotki, powiedział, że byłyby szybsze, gdyby zrobić je jak łyżwy. Teraz mamy rolki. Ja też potrafię wyprzedzać rzeczywistość w myślach – mówi wnuczka, dziś absolwentka krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych.

Myśli przychodzą jej do głowy bardzo szybko. Niektóre zdąży zapisać, narysować, inne ulatują. Czasem zmienia się w szalonego chemika – przykładowo, gdy szuka ekologicznej substancji, która utwardzi papier albo zrobi go wodoodpornym. Odwracalnie.

– Problem śmieci trapi mnie od zawsze. Tak dużo energii pochłaniają śmieci, żeby je „stworzyć”, a potem zutylizować, że jest to jakieś dziwne. Energia maszyn i ludzi jest dla mnie poprzestawiana – mówi Anna Werner.